آلودگی هوا تنها با وزیدن باد و نم باران رفع نمی‌شود

جمعی از مادران تهرانی به همراه تعدادی از سازمان‌ها و گروه‌های مردم نهاد برای رفع آلودگی هوا که مانند قاتلی خاموش سلامتی و شادابی فرزندان را گرفته است؛ نامه‌ای را به کمیته محیط زیست شورا ارائه کردند.

به گزارش مهر ، جمعی از مادران تهرانی در حاشیه برگزاری یک صد و نودمین نشست کمیته محیط زیست شورای اسلامی شهر تهران که عصر سه شنبه بیست و پنجم تیرماه با موضع بررسی شرایط آلودگی هوای تهران برگزار شد با ارائه نامه‌ای به رییس کمیته محیط زیست تهران شورا، خواستار انجام اقداماتی عاجل و موجز در جهت کاهش و رفع فاجعه زیست محیطی و قاتل خاموش(آلودگی هوا) شدند.

در این نامه که حمایت ۴۰ سازمان و گروه مردم نهاد و امضای بالغ بر دو هزار نفر از افراد حقیقی و حقوقی را به همراه دارد خطاب به «معصومه ابتکار» آمده است: ما مادران از شما که خود مادر هستید و در مقام ریاست محیط زیست شورای شهر تهران هستید درخواست می‌کنیم ابتدا به خاطر فرزندان خود فرزندان ما و همه مردم هر چه سریع‌تر اقداماتی عاجل و موجز در جهت کاهش و رفع این فاجعه زیستی و قاتل خاموش انجام دهید.ما راهکارهای این امر را نزد شما می‌دانیم شما را به عظمت پروردگار سوگند می‌دهیم که حل این فاجعه زیستی را به وزیدن باد و نم باران نسپارید.

در بخش دیگر این نامه آمده است، هرگاه که دیدید حل معضل آلودگی برایتان کمرنگ می‌شود، سری به بخش‌های شیمی درمانی و رادیوتراپی‌های بیمارستان‌های خصوصی و دولتی بزنید و ازدحام منتظران در نوبت را که دیگر کودک و بزرگسال هم نمی‌شناسد مشاهده کنید.

ما مادران اعتقاد داریم همانطور که دیگر کشور‌ها توانستند ما هم می‌توانیم فقط باید باور کنیم که خطر پشت درخانه نیست بلکه به درون خانه‌هایمان نفوذ کرده کوتاهی در رفع آلودگی هوا که مانند قاتلی خاموش سلامتی و شادابی فرزندانمان را گرفته است گناهی است که تاریخ هرگز از ما و شما نخواد پذیرفت.

در انتهای این نامه آمده است: "مامان نمی‌تونم نفس بکشم"، همه می‌دانستند که باید کاری انجام شود، هر کس می‌توانست آن را انجام دهد، فکر می‌کردند که کسی آن را انجام می‌دهد، اما در آخر هیچ کس آن را انجام نداد، ما همه مادریم مادرانی به شدت نگران و درمانده برای سلامتی و آیندهٔ فرزندان و خانواده‌مان.

نمی‌دانیم چه باید بکنیم و صدایمان را به گوش چه کسی برسانیم، زندگی فرزندانمان به مانند گیاهان کشت دیم به باران و باد وابسته است.

دیگر تهیه و مصرف شیر، آب و میوه و اهمیت به تغذیه سالم با وجود این خطر بزرگ به طنزی شبیه است. گناه‌شان چیست که به دلیل فیزیولوژی بدنشان چند برابر یک انسان بالغ تنفس می‌کنند و در فصول سرد سال به دلیل گرفتگی بینی مجبورند از دهان نفس بکشند و متاسفانه چند برابر بزرگتر‌ها آلاینده‌های سمی و خطرناک هوا را استنشاق می‌کنند.همه می‌دانیم آنان اول راه زندگی و رشد هستند و در این مسیر طولانی چقدر نیاز به جسم و روان سالم دارند.زندگی پیش روی آنان مدام تهدید به تنگی نفس، آلرژی، سرطان، آسیب‌های جبران ناپذیر مغزی و... است.

بازی‌ها و موشک پرانی‌های کودکانه در پارک‌ها به گریه و سرفه‌های به امان و بی‌وقفه در اورژانس‌ها و بیمارستان‌ها تبدیل شده است.

ما همه مادریم نه متخصص ولی از کار‌شناسان شنیده‌ایم که عوارض کوتاه مدت آن (بی‌حوصلگی، عدم تمرکز، پرخاشگری، و بی‌اشتهایی، تهوع، سوزش چشم و گلو) و بیماری‌هایی که به کندی درمان می‌شوند همگی گواه حکم رانی روانشان می‌باشد.

ما همه مادریم و نه سیاستمدار و قانونگذار و نمی‌دانیم براساس چه منافع اقتصادی، سیاسی اجتماعی است که این مشکل بر طرف نمی‌شود اما شنیده‌ایم که در بسیاری از کشور‌ها آن را برطرف کردند.

خوشبختانه یا بدبختانه هوا مرز نمی‌شناسد و تنها چیزی است که به عدالت و مساوات تقسیم شده است؛ پس از تمامی افرادی که دغدغهٔ حفظ کیفیت زندگی فرزندان خود و کودکان این کلان شهر را دارند درخواست می‌کنیم با ما همراه شوند و امید داریم با حمایت و همراهی از طریق امضای این درد نوشته گامی برای حل هر چه فوری‌تر مشکل آلودگی هوای شهرمان از طریق ارائه به فراکسیون محیط زیست مجلس شورای اسلامی و کمیته محیط زیست شورای شهر تهران برداریم چرا که به خوبی می‌دانیم راه برون رفت از این فاجعهٔ زیستی، همتی همگانی و مشارکت جدی مردم و مسوولین را می‌طلبد یادمان باشد مردم کلان شهرهای دیگر توانستند ما نیز می‌توانیم.