چرا مورینیو از گل اوزیل شادمان نشد؟

عصر ایران؛ پرناز صدیق - تساوی رئال مادرید با بورسیا دورتموند در آخرین لحظات بازی، اگر چه برای هواداران رئال شیرین بود ولی گل شادی آور مسعود اوزیل در دقیقه 89، حتی لبخند را هم بر لب خوزه مورینیو ننشاند.

چرایی بی تفاوتی مورینیو به گل تساوی بخش مسعود اوزیل را باید در آنچه که در مجموع 180 دقیقه جدال رئال و دورتموند در زمین بازی در جریان بود، جستجو کرد.

خوزه مورینیو بهتر از همه می داند که او در مجموع این دو بازی، جنگ تاکتیکی را به یورگن کلوپ باخت.


اگر بیست دقیقه پایانی بازی برگشت دو تیم را کنار بگذاریم و حملات احساسی رئال مادرید را مبنای برتری تاکتیکی رئال بر دورتموند قلمداد نکنیم، که قاعدتاً هیچ کارشناسی نمی تواند چنین حکمی صادر کند، باید گفت که رئال مادرید در این دو بازی، هیچ گاه نتوانست بر توپ و میدان مسلط باشد و با غلبه بر حریف، سرنوشت بازی را رقم بزند.

حتی اگر بپذیریم که قدرت بالای دورتموند مانع از آن است که حریفانش در لیگ قهرمانان اروپا، برتری چشمگیری در میانه میدان بر این تیم داشته باشند، باز هم توجه به این نکته که رئال مادرید در بازی دیشب، با دو ضربه ایستگاهی به گل های تساوی خود دست یافت، می تواند از ناتوانی تاکتیکی مورینیو در برابر یورگن کلوپ پرده بردارد.

به عبارت دیگر، رئال مادرید در برابر دورتموند، قادر نبود مثل همیشه با چند پاس سریع، از دفاع به حمله بیاید و دفاع حریف را بشکافد.

بازیکنان دورتموند در هر دو گل خود، قلب دفاع رئال مادرید را شکافتند و پس از آن به گل رسیدند. اما گل های رئال مادرید با یک ضربه کرنر و یک ضربه ایستگاهی عجیب وارد دروازه دورتموند شد. در واقع رئالی ها نمی توانستند دفاع دورتموند را چنانکه باید و شاید بشکافند.

بنابراین می توان گفت که شاگردان کلوپ در بازی دیشب، قادر به انجام کاری بودند که شاگردان مورینیو از پس آن برنمی آمدند. همین یک نکته، در اثبات برتری تاکتیکی دورتموند بر رئال مادرید کفایت می کند.

مورینیو هم به خوبی دریافته بود که تیمش در برابر دورتموند، مشکلی اساسی دارد. هم از این رو، او به کمتر از پیروزی در بازی برگشت قانع نبود و گل تساوی بخش مسعود اوزیل، آقای خاص را شادمان نکرد.  

برای خواندن سایر خبرهای ورزشی کلیک کنید