کار در عمق 300 متری با 400 هزار تومان حقوق!

در حالی که تصور می‌شود کار در معدن مزایا و حقوق مناسب‌تری دارد، هر کارگر معدن برای 12 ساعت کار در روز حدود 34 هزار تومان و برای 240 ساعت کار در ماه 400 هزار تومان حقوق می‌گیرد!

به گزارش مهر، وجود مشاغل سخت و طاقت فرسا و کارهایی که درصد کمی از افراد حاضر به انجام آن می‌شوند، امروز بخش قابل توجهی از بازار کار کشور را به خود اختصاص داده است.
 
هرچند قانون پیش بینی هایی را برای حمایت بیشتر و پوشش های مناسب تر بیمه ای از شاغلان در حوزه های سخت و زیان آور انجام داده، اما در مجموع شرایط به نحوی است که اکثریت قریب به اتفاق نیروی کار شاغل در بخش سخت و زیان آور از کمترین حمایت ها برخوردار می شوند!
 
سخت‌ترین مشاغل؛ کمترین حمایت‌ها
 
شاید کمتر در مباحث مربوط به معادن غنی و فراوان ایران به نیروی کار شاغل در آن توجه شده باشد و بیشتر جنبه های درآمد زایی و میزان ذخایر و یا نحوه استخراج در معادن مدنظر قرار گرفته است اما اینکه به هر حال نیروهایی باید در معادن حاضر به فعالیت شوند تا برداشت ها انجام شود؛ نیز بسیار حیاتی و حائز اهمیت است.
 
متاسفانه کم توجهی به نیروی کار شاغل در معادنی مانند ذغال سنگ، واگذاری امور به پیمانکاران و عدم اجرای قوانین حمایتی در مورد شاغلان این بخش؛ در مواردی باعث ایجاد آسیب های فراوان به نیروی کار می شود که اغلب از دید دستگاه های نظارتی نیز دور می ماند.
 
در واقع کار کردن افراد در ساعات طولانی آن هم در اعماق زمین نه تنها برای بسیاری از ما خوشایند نیست، بلکه ادامه این روند کار کردن علاوه بر آسیب های فراوان جسمی؛ مسائل روحی نیز به همراه خواهد داشت.
 
12ساعت کار روزانه در اعماق زمین
 
یکی از کارگران شاغل در یک معدن ذغال سنگ در گفتگو با مهر با ابراز نگرانی از وضعیت شغلی خود و همکارانش و اینکه حمایت های بسیار کمی به لحاظ قانون کار از آنها صورت می گیرد، گفت: تحت پوشش شرکت های پیمانکاری فعالیت دارند.
 
این کارگر شاغل در معدن ذغال سنگ با تاکید بر اینکه همواره در زمان انجام کار با خطرات و مسائل جانی فراوانی مواجه هستند، اظهار داشت: در هر روز طی 2 شیفت 6 ساعته مشغول به کار هستند و در این مدت زمانی در عمق 300 متری زمین می مانند که هر لحظه ممکن است با ریزش زمین و خطرات ناشی از آن مواجه شوند.
 
وی بیماری های پوستی، تنفسی و ناراحتی های چشمی را به دلیل قرار داشتن دائم در معرض گازهای سمی و گرد ذغال سنگ و همچنین ذرات معلق موجود در معدن را از مهم ترین آسیب های جسمی ناشی از کار طاقت فرسا در معادن برشمرد.
 
این کارگر معدن ذغال سنگ با گلایه از وضعیت نامناسب معیشتی، گفت: متاسفانه به وجود کار در دو شیفت 6 ساعته سخت در هر روز حقوق پرداختی به آنها فقط به میزان مصوبه شورای عالی و کمتر از 400 هزار تومان در هر ماه است!
 
مسکن و معدن؛ رکوردار حادثه
 
حمید حاج اسماعیلی در گفتگو با مهر با بیان اینکه متاسفانه در جریان ورود بخش خصوصی به معادن به موضوع مربوط به نیروی کار بی توجهی صورت گرفت و امروز در بخش معادن و مسکن، بیشترین میزان حوادث ناشی از کار اتفاق می افتد.
 
نماینده کارگران در هیئت حل اختلاف اظهار داشت: پیمانکاری‌ها در بخش معدن زمانی شروع شد که کار خاصی برای ارتقای سطح ایمنی و بهداشت کار در کارگاه ها نشده بود و متاسفانه دولت نتوانست در اداره نیروی کار بخش معدن به وظیفه خود عمل کند.
 
حاج اسماعیلی ادامه داد: به دنبال کاهش هزینه ها رفتن و افزایش سود توسط پیمانکاران بخش معدن باعث تضییع حقوق نیروی کار شده است. دولت معمولا به صورت 5 و 10 ساله معادن را به پیمانکاری ها واگذار می کند و با اینکه معافیت هایی نیز از سوی دولت برای بخش خصوصی درنظر گرفته می شود، اما در نهایت نیروی کار شاغل در این بخش قربانی می شود.
 
این مقام مسئول کارگری کشور افزود: طبق قانون کار، افراد در مشاغل عادی باید روزانه 8 ساعت کار کنند و این میزان در مورد کارگران مشاغل سخت و زیان آور به میزان 6 ساعت در هر روز است، البته در برخی مواقع خاص این میزان نیز قابل کاهش است اما 2 شیفت 6 ساعته در روز در هیچ کجای قانون وجود ندارد.
 
تغییر لیست بیمه کارگران
 
به گفته وی، هم اکنون بالاترین میزان مرگ و میر نیروی کار پس از ساختمان در بخش معدن اتفاق می افتد، با این حال به دلیل قرار داشتن معادن در بیرون شهرها، کمتر نیز مورد بازرسی دستگاه های نظارتی صورت می گیرد و به عبارتی کمتر دیده می شوند.
 
نماینده کارگران در هیئت حل اختلاف بیان داشت: در هر صورت درصد قابل توجهی از کارفرمایان معادن از طریق دور زدن قانون، حتی پوشش های بیمه ای مشاغل سخت و زیان آور را نیز برای کارگران برقرار نمی کنند.
 
حاج اسماعیلی این مطلب را نیز افزود که در برخی معادن کارفرمایان با تغییر لیست ها و مشاغل افراد، آنها را از شمول قانون سخت و زیان آور خارج می کنند و از این طریق حقوق نیروی کار را نادیده می گیرند.