دایی پرسپولیسی راستین نیست

عصر ایران ورزشی، اهورا جهانیان - شیوه خوشحالی علی دایی در بازی پرسپولیس و راه آهن، یکبار دیگر ثابت کرد که علی دایی پرسپولیسی راستین نیست.

دایی پس از هر بار گلزنی تیمش در برابر پرسپولیس، چنان شادمان می شد که انگار نه انگار روزی بازیکن و سرمربی پرسپولیس بوده است.

همه به یاد دارند که لوکاس پودولسکی آلمانی، در بازی آلمان و لهستان در جام جهانی 2006، پس از گل زدن به لهستان، به دلیل اصالت لهستانی اش، شادی نکرد و فقط دستش را در سکوت بالا برد.

شاید منتقدان این نوشته بگویند پودولسکی الگوی دایی نیست و علاوه بر این، دایی از مسئولان پرسپولیس شاکی بود و خوشحالی اش واکنشی به آنها بود.

اما نباید از یاد ببریم که حبیب کاشانی، که دایی از او ناراضی است، مدتهاست از پرسپولیس رفته است. علاوه بر این، علی دایی با محمد رویانیان رابطه خوبی دارد و همین چند وقت پیش بود که رویانیان در بیمارستان به ملاقات علی دایی رفت.

پس این شیوه خوشحالی آکنده از نفرت در برابر تیم سابق، در شرایطی که کاشانی از پرسپولیس رفته و رویانیان نیز برای دایی احترام ویژه ای قائل است، چه معنایی می تواند داشته باشد؟

معنای این خوشحالی چیزی جز این نیست که علی دایی خودش را بر پرسپولیس ترجیح می دهد و در شرایطی که پرسپولیس در حال  روز نزاری به سر می برد، باز هم به این تیم و هوادارانش رحم نمی کند و آن گونه از ناکامی پرسپولیس شاد و خرسند می شود.

برای علی دایی پرسپولیس در درجه دوم اهمیت قرار دارد. اهمیت پرسپولیس برای دایی ناشی از این است که تیمی پرطرفدار است و سرمربیگری آن، دایی را از حاشیه فوتبال ایران به متن آن می آورد. هم از این روست که دایی از گل خوردن پرسپولیس ضعیف شده این روزها، این گونه با غیظ و نفرت خوشحالی می کند.

به راستی آیا می توان تصور کرد که علی پروین سرمربی راه آهن باشد و پس از گل زدن تیمش به پرسپولیس این گونه خوشحالی کند؟ پاسخ روشن است: نه! دلیل آن هم این است که پروین یک پرسپولیسی راستین است.

علی دایی اما برخلاف پروین، آن قدرها پرسپولیسی اصیل نیست و بابت موفقیت تیم ته جدولی راه آهن در برابر پرسپولیس در یک بازی نه چندان سرنوشت ساز، چنین شادی برآمده از نفرتی بروز می دهد.

دغدغه دایی نه پرسپولیس است، نه راه آهن و نه تیم ملی. دغدغه دایی فقط و فقط خودش است و لاغیر.

برای دایی همه چیز ابزار و مقدمه به کرسی نشاندن اراده خودش است. کدام اراده؟ اراده معطوف به قدرت.

علی دایی مرد قدرتمندی است و هر آنچه را که در مسیر اراده معطوف به قدرتش نباشد، مقهور و مغلوب می خواهد.

شادی علی دایی پس از گل های راه آهن به پرسپولیس، دست کمی از شادی او در بازی های تیم ملی پس از اینکه به عربستان و امارات گل می زد نداشت.

هیچ پرسپولیسی ای این گونه از گل خوردن پرسپولیس شاد نمی شود و اگر هم شاد شود، مرام و معرفت حکم می کند که در اظهار شادمانی از ناکامی تیم سابقش، ملاحظه کند و حد نگه دارد.  

طفلک تماشاگرانی که در پایان بازی پرسپولیس و راه آهن، بی آنکه تحلیل روانکاوانه ای از علی دایی داشته باشند، باز هم مثل سابق دایی را تشویق کردند!