معلوم نيست واژه <انقلا‌ب در هر چيز> را چه كسي ياد برخي حاضران جديد عرصه سياست داده است. تغيير و دگرگوني امر مطلوبي است اما قاعدتاً نقطه ترمز و تعريف مبرهني دارد. مثلا‌ مي‌توان جاي مبل و صندلي‌ها را در منزل به دلخواه تغيير داد اما هر روز نمي‌توان آشپزخانه و اتاق خواب را جابه‌جا كرد. مي‌توان در برخي كليدواژه‌ها ابهام و ترديد روا داشت، اما نمي‌توان معني واژگان سياه و سفيد را با بخشنامه تعويض كرد.

مي‌شود به قورباغه دستور داد ابوعطا بخواند، اما نمي‌توان جريان آب رودخانه را معكوس كرد.

هر خانه، دستگاه، سازمان، اداره و حتي قهوه‌خانه نيز داراي چارچوب و پروتكل ويژه خود است.

مثلا‌ براي بازي فوتبال نمي‌توان از تجهيزات اسكي روي آب استفاده كرد و البته براي شنا كردن هيچ نيازي به تجهيزات كوهنوردي نيست.

شوراها و نحوه اداره آنها هم داراي قواعد و قوانين مختص خود است. با اين حال معلوم نيست چرا حسن بيادي نايب‌رئيس شوراي شهر تهران به قواعد مسلم يك خانه عمومي و نماد شهروندي پايبندي نشان نمي‌دهد. ‌ اين يك قاعده پذيرفته شده است كه نايب‌رئيس در غياب رئيس در جايگاه هيات‌رئيسه و روي صندلي رئيس مي‌نشيند و با حضور رئيس در جايگاه هيات‌رئيسه حضور پيدا نمي‌كند، چون در اين صورت يكي از منشي‌ها مجبور است از جايگاه هيات‌رئيسه پايين بيايد.

به نظر مي‌رسد در دوره سوم شوراي اسلا‌مي شهر تهران حسن بيادي كه نايب‌رئيس شورا است ظاهرا براي خود نقشي فراتر و والا‌تر قائل است و درصدد است كه اين قاعده مسلم را بشكند.

او به سبك‌ كاملا‌ غيرمتعارف تلا‌ش مي‌كند تا تمام راه را به سرعت طي نمايد. نايب‌رئيس است، اما كنار رئيس و بر صندلي منشي‌ها مي‌نشيند و... ‌

شايد صندلي‌هاي هيات‌رئيسه با صندلي‌هاي ديگر اعضا متفاوت است كه علي‌رغم عرف رايج كه بايد نايب‌رئيس تنها در غياب رئيس شورا، در جايگاه هيات‌رئيسه بنشيند، وي از اين قانون تبعيت نمي‌كند!

در دو دوره شوراي شهر تهران، نايب‌رئيس در پايين در كنار ديگر اعضا مي‌نشست و تنها در زماني كه رئيس جلسه غايب بود، نايب‌رئيس به هيات‌رئيسه منتقل مي‌شد چنانكه در ايران در مجلس شوراي اسلا‌مي، مجلس خبرگان و در مجالس همه دنيا نيز چنين است. اما در اين دوره محتملا‌ قدرت اين عضو شورا افزايش يافته كه مي‌تواند هنجارها و قواعد را ناديده بگيرد و تنها در محل فرادستان بنشيند و موجبات بدعت در آداب خانه مردم بشود.

هفته گذشته در اعتراض به اين بدعت ناميمون، عليرضا دبير منشي شوراي شهر تهران تهديد به استعفا كرد، زيرا اين عضو اعلا‌م داشته بود، منشي‌ها يك هفته در ميان بر صندلي هيات‌رئيسه بنشينند! اتفاقي كه تازگي دارد. به راستي اگر نايب‌رئيس محترم آن‌قدر علا‌قه‌مند به نشستن در بالا‌ هستند، چرا از رئيس شورا خواهش نمي‌كنند هر ماه چند روزي به مسافرت روند تا حداقل ظاهر مساله رعايت شود.

دوران غريبي است. هر روز با بدعت‌هاي نويني روبه‌رو مي‌شويم كه در نوع خود بي‌بديل هستند.

خوب است برخي از خيرخواهان كه با آداب و پروتكل‌هاي نشستن در جايگاه‌ها آشنايي دارند، قبول زحمت نموده، برخي از بديهي‌ترين اصول نشستن را به دوستان آموزش دهند.

کانال عصر ایران در تلگرام