مسی، مسی سابق نیست!

عصر ایران ورزشی، هومان دوراندیش - لیونل مسی در این فصل لالیگا، با کریس رونالدو رقابتی سخت برای کسب عنوان آقای گلی دارد.

مسی تا فصل قبل مدعی آقای گلی لالیگا نبود. او بهترین بازیکن بارسا بود که به سبک شماره ده های کلاسیک تاریخ فوتبال، ترکیبی از هافبک و مهاجم بود. یعنی هافبکی که گل های فراوانی به ثمر می رساند اما گلزن اصلی تیمش نیست.

چنین بازیکنانی در تاریخ فوتبال فراوان بوده اند. میشل پلاتینی، زین الدین زیدان، روبرتو باجو و دیه گو مارادونا، نمونه های مشهوری از بازیکن شماره ده در تاریخ فوتبال بوده اند.

مارادونا در جام جهانی 1986، در هفت بازی پنچ گل زد و اگر یک گل دیگر وارد دروازه یکی از حریفان آرژانتین کرده بود، در کنار گری لینه کر قرار می گرفت و با شش گل آقای گل جام جهانی می شد. با این حال مارادونا در آن جام، فوروارد اصلی آرژانتین نبود.

لیونل مسی نیز تا فصل قبل چنین نقشی را در بارسلونا داشت. اما از اواخر سال قبل که گواردیولا مسی را به عنوان مهاجم وسط تیم خود برگزید، اوضاع فرق کرد. یعنی مسی باید گلزن اول بارسلونا می شد.

هم از این روست که مسی امسال در کورس آقای گلی با کریس رونالدو به سر می برد و تمام پنالتی های بارسا را نیز به او می دهند تا هر چه بیشتر گل بزند.

این تغییر نقش مسی از یک هافبک – مهاجم به یک مهاجم محض، اگر چه موجب رکورشکنی های پی در پی لیونل مسی جوان شده است، اما نواقصی نیز در بازی او ایجاد کرده است.

مسی قبل از اینکه مهاجم اصلی بارسا شود، بازیکنی بود که صد در صد مفید بازی می کرد. او هیچ گاه خود را بر دیگران ترجیح می داد و اگر موقعیت یکی از یارانش برای گلزنی حتی اندکی از او بهتر بود، مسی پاس دادن را به گل زدن ترجیح می داد. هم از این رو، مسی برخلاف کریس رونالدو، بازیکنی باگذشت بود که بازی اش بوی خودخواهی نمی داد.

اما از آنجایی که رقابت جانانه با هر رقیب سرسختی، آدمی را تا حدی شبیه او و متخلق به خلق و خوی او می کند، مسی نیز اینک دیگر آن بازیکن سابق نیست؛ یعنی او بازی او دیگر صد در صد مفید و کاملاً در خدمت تیم نیست.

اگر به بازی های این فصل بارسا دقت کرده باشیم، حتماً متوجه شده ایم که لیونل مسی در موارد متعدد گل زدن خود را به خلق بهترین موقعیت ممکن برای گلزنی تیمش ترجیح داده داده است.

او دیگر مثل روبرتو باجو و میشل پلاتینی نیست که هر توپی را کاملاً به نفع تیمش در زمین بازی این ور و آن ور کند.

در همین بازی اخیر بارسا و میلان، گل سوم بارسا نه با پاس مسی به اینیستا بلکه با شوت مسی که به طور  اتفاقی به اینیستا رسید، حاصل شد. در واقع، در حالی که اینیستا نسبت به مسی در موقعیت گلزنی بهتری قرار داشت، مسی ترجیح داد که خودش با شوت از پشت موطه جریمه دروازه میلان را باز کند اما شوت او به پای دفاع میلان خورد و به شکلی اتفاقی به اینیستا رسید و او در نهایت توانست دروازه میلان را باز کند.

چرا بازی مسی چنین شده است؟ چون او در درجه اول باید گل بزند و در گلزنی از کریس رونالدو عقب نماند. این نقش و وظیفه را نیز گواردیولا برای مسی تعریف کرده است.

البته گواردیولا شاید حق داشته باشد که با وجود ژاوی و اینیستا و فابرگاس، از مسی توقع بازیسازی نداشته باشد و تکنیک ناب او را در خدمت گلزنی تیمش قرار دهد. اما این تغییر نقش مسی، اگر چه موجب افزایش گلزنی او و رکوردشکنی های پی در پی اش شده است، ولی آفات خود را نیز در بر دارد و بازی صد در صد مفید مسی را مخدوش کرده است.

باید دید که ادامه ایفای چنین نقشی از سوی مسی، چه تاثیری در سبک بازی او بر جای خواهد گذاشت. آیا مسی در جام جهانی 2014، با این شیوه و سبک بازی می تواند تیمش را به قهرمانی جهان برساند و همان نقشی را برای تیم ملی آرژاتین ایفا کند که مارادونا در دهه 1980 ایفا می کرد؟