دختران بی انگیزه ایرانی

عصر ایران ورزشی- عباس خادم الحسینی: انگیزه دقیقاً همان محرکی است که باعث موفقیت می شود. یک شخص بدون شک برای آنکه بتواند در مسیری ثبات قدم داشته باشد و تا آخرین لحظه مبارزه کند، نیاز به ابزارهایی دارد: 1- ابزارهای درونی 2- ابزارهای بیرونی


1-ابزارهای درونی

آدمی در هر مرحله از زندگیش برای انجام یک کار مشخص، تحت تاثیر پیشینه خود قرار دارد. در مبحث شخصیت پردازی در فیلمنامه نویسی چند نظریه متفاوت مطرح شده است، این پیشینه که از آن backstory  هم نام می برند از نظر سید فیلد( مدرس مشهور فیلمنامه نویسی) همان اتفاقاتی است که در زندگی فرد قبل از انجام کار مربوطه می افتد. از نظر رابرت مک کی( نظریه پرداز مشهور) این پیشینه هر آنچه که در گذشته به کار مربوطه شخص ربط دارد است و در آخر جان تروبی( نویسنده و مدرس) نظریه ghost  یا خاطره تلخ را مطرح می کند که در ادامه بیشتر به آن می پردازیم.

حال در رابطه با نایب قهرمانی تیم ملی فوتبال زنان باید گفت که این ابزارهای درونی به صورت عمده ای تاثیر خود را گذاشته است. تیم فوتبال زنان نایب قهرمان غرب آسیا شده اند و در مسابقه فینال به همان تیمی بازی را واگذار کردند که در دور مقدماتی آن را شکست داده بودند. این شکست آیا دلیلی جز مسائل روحی و روانی دارد؟ بدون شک خیر.

در جامعه ای که زنان با پیشینه سال ها مردسالاری رشد کرد ه اند و در این مکتب پرورش یافته اند، عدم اعتماد به نفس و ضعیف پنداشته شدن جزئی جدایی ناپذیر از وجودشان است. این همان خاطرات تلخی است که جان تروبی مد نظرش است. آری، آن زنان می توانستند بار دیگر امارات را در فینال شکست دهند و به جای نایب قهرمانی به قهرمانی دست یابند، اما دریغ که آن روحیه پیروز شدن در نهانشان خفته است و تا بیدار شدنش هم ره درازی در پیش است.

2- ابزارهای بیرونی

برای حضور تیم فوتبال مردان در یک تورنمنت درجه چندم چقدر تبلیغات و هزینه می شود؟ برای حضور تیم فوتبال زنان در مسابقات غرب آسیا چقدر تبلیغات و هزینه شد؟

این سوالی است که همه جوابش را به خوبی می دانند. این را خوب می دانند که عمده خرج تیم ملی  فوتبال زنان را علی کریمی متقبل می شود. این را می دانند که مطبوعات و رسانه ها( از جمله سایت عصر ایران ورزشی) حتی کوچکترین توجه خبری را برای زنان مبذول نمی کنند.

... و همه می دانند که هیچ آدمی با آن لباس ها، که برای همه چیز مناسب است جز بازی فوتبال، نمی تواند آنطور که باید و شاید آزادانه ورزش کند. اگر تنها کمی – فقط کمی – رسانه ها در حین برگزاری مسابقات فوتبال زنان غرب آسیا پوشش خبری بیشتری می دادند، آیا انگیزه زنان تیم ملی دو چندان(صد چندان؟) نمی شد؟

همیشه این حرف ها بوده است: " باید توجه بیشتری کنیم" ، " زنان سرمایه های این کشورند"  و غیره و غیره و قس علی هذا (البته که ایران کشور همین غیره و غیره های فراوان است!) اما تا به حال خواسته ایم یا خواسته اند که را ه حل درستی برای این  بیابیم یا بیایند؟

زنان تیم ملی فوتبال ( و سایر رشته های ورزشی ) با تمام مشکلات و محدودیت های با ربط یا بی ربط به کار خود ادامه می دهند. بی شک زمانه چرخ های زیادی می زند و همیشه یک روی سکه را نمی بینیم. این زنان امروز مسافران راهی هستند که حتی هنوز جاده کشی هم نشده است؛ مسافرانی که خود با خون و دل و صد البته تلاش خستگی ناپذیر سعی در هموار کردنش دارند، حتی اگر با هزازان مشکل و محدودیت همراه باشد.