در باب دایی ستیزی مایلی کهن

عصر ایران ورزشی، اهورا جهانیان - حمله جنون آمیز محمد مایلی کهن به علی دایی، بار دیگر نشان داد که " آقای اخلاق " نیازمندترین فرد در فوتبال ایران به رعایت موازین اخلاقی است.

 مایلی کهن در حالی دایی را به پول پرستی متهم می کند که علی دایی، چنانکه همه می دانند، از مال دنیا بی نیاز است. دایی همچنین، در حد وسع و توانایی خودش، یکی از کارآفرینان ایران است. او در واحدهای تجاری و تولیدی خودش برای شمار قابل توجهی از شهروندان این کشور، ایجاد اشتغال کرده است.

ولی بر فرض که دایی پول پرست باشد. مگر پول پرستی دایی، مشکلی برای فوتبال ایران ایجاد کرده است؟ این نقد، اگر هم روا باشد، می تواند از سوی شرکای تجاری دایی علیه او مطرح شود نه از سوی کسی نشسته در بیرون گود در میانه اختلاف دایی و کاشانی.

محمد مایلی کهن پیش از ایناتهام سوء استفاده مالی از تیم ملی را علیه علی دایی مطرح کرده بود که در نهایت پس از محکوم شدن در دادگاه، از " آقای پول پرست " حلالیت طلبید تا او از شکایتش صرفنظر کند.

اما چرا مایلی کهنی که خودش نتوانست با استیلی و کاشانی کنار بیاید، امروز این گونه زیر علم کاشانی سینه می زند؟ برای اینکه کاشانی بهانه ای است برای تاختن به دایی.

محمد مایلی کهن در سال 76 مربی تیم ملی بود و در مسابقات راهیابی به جام جهانی، با دایی به مشکل برخورد و دایی را از تیم ملی کنار گذاشت. اما در آن دعوا، زور دایی بر مایلی کهن چربید و مایلی کهن در نهایت با فشار فدراسیون مجبور شد دایی را دوباره به تیم ملی دعوت کند.

پس از آن، تیم ملی موفق نشد مستقیماً به جام جهانی صعود کند و فدراسیون فوتبال، در حالی که دایی و خداداد در تقابل با مایلی کهن بودند، مایلی کهن را کنار گذاشت و وی یرا برزیلی را به جای او نشاند.
سرانجام تیم ملی بدون مایلی کهن به جام جهانی صعود کرد و مایلی کهن تا قیام قیامت  در حسرت مربیگری ایران در جام جهانی باقی ماند.  ریشه اصلی حملات مایلی کهن به دایی، از این عقده تاریخی نشات می گیرد.

علاوه بر مایلی کهن، خدادد عزیزی و عابدزاده و مهدوی کیا و وحید هاشمیان و خیلی های دیگر نیز رابطه مطلوبی با علی دایی ندارند اما هیچ یک از این افراد، این گونه به علی دایی نمی تازند؛ با اینکه آنها همردیف دایی و همانند او بازیکنی در زمین فوتبال بودند و اگر هر روز هم با دایی دعوا می کردند، دعوایشان در نهایت دعوای دو رقیب تلقی می شد. اما مایلی کهن، که مربی دایی بوده و پیشکسوت او به حساب می آید، هر روز به بهانه ای در پیش چشم میلیون ها ایرانی با بدتریت الفاظ از شاگرد سابقش یاد می کند.

کافی است که دعوای علی دایی و علی پروین در سال 82 را به خاطر آوریم. آن دعوا هر چه بود تمام شد و علی پروین که در آن نزاع چندین بار تاکید کرد " آقا دایی شاگرد ماست "، بعد از آن عملاً از موضع یک  " بزرگتر " با دایی برخورد کرد و هر روز به بهانه ای، نزاعی کهنه را در قالبی نو به خورد جامعه نداد. پروین با این رویه بیش از هر چیز شان خودش را پاس داشت و اجازه نداد مردم او را همچون آدمی کینه توز و پرعقده بنگرند. اما مایلی کهن، چنین دغدغه هایی ندارد. او فقط در فکر تسویه حساب با دایی است و بس. بر کسی هم معلوم نیست که حد یقف این تسویه حساب نیز کجاست.

مایلی کهن در نفی علی دایی می گوید: " در دنياي فوتبال معيار و ملاک موفقيت را در تمام کشورهاي جهان در ليگ برتر مي ببينند و نه در جام حذفي و جام حذفي دليلي براي موفقيت تيم نيست. در جام حذفي مسايل زيادي از جمله شانس تاثير گذار است و اين مسابقات در حد سنجش کار فني يک تيم نيست. "

این سخنان مضحک و غیرحرفه ای، نه ناشی از بی اطلاعی که ناشی از کینه توزی و غرض ورزی است؛ و گر نه کیست که نداند " شانس " در تمامی بازی های فوتبال، چه بازی های لیگ چه بازی های جام حذفی، تاثیرگذار است. و کیست که نداند قهرمانی در جام حدفی، ملاکی استوار در تشخیص موفقیت یک تیم است. آیا قهرمانی رئال مادرید در جام حذفی سال فصل قبل فوتبال اسپانیا، " دلیلی برای موفقیت " رئال و مورینیو نیست؟

به علی دایی انتقادات زیادی وارد است اما محمد مایلی کهن، با این شیوه انتقاد از دایی، فقط اعتبار از دست رفته خودش در فوتبال ایران را بیش از پیش از دست می دهد.

مایلی کهن با این انتقادات تند و تیز و بی محابا، به گمان خودش آتش در کشتزار اعتبار علی دایی می زند غافل از اینکه، باد آتش او را سمت کشتزار خودش می برد. به قول مولانا:

آتشی زد شب به کشت دیگران
باد آتش را به کشت او بران
قلعه سلطان عمارت می کند
لیک دعوی امارت می کند