تجربه مجلس: احمدی‌نژاد فقط صدای بلند را می‌شنود

  الف - در عالم سیاست برخی وقت ها باید داد زد. كسانی كه كمتر فرصت می كنند رفتار قدرت طلبان را رصد كنند، معمولا در چنین شرایطی به داد زدن در زمین سیاست خرده می گیرند و همه را به آرامش دعوت می كنند. انتقاد این گروه ظاهر منطقی دارد. این دست افراد معتقدند كه گرهی كه به دست می توان باز كرد را به دندان نمی سپارند. همچنین معتقدند خلاف ادب است فریاد زدن و خلاف شئونات است تند رفتن. البته ذكر این نكته نیز ضروری است كه عده ای هم در عالم سیاست به داد زن حرفه ای تبدیل شده اند و باعث شدند كه جامعه نیزبه هر صدای بلندی حساسیت پیدا كنند.
 
اما به این فهم در مواردی هزینه انتقاد با "لحن محافظه كارانه و مصلحت اندیشانه" كمتر از سكوت كردن نیست. و این در شرایطی است كه سیاست در مدار عقلانیت نیست و عده ای گوش خود را گرفته اند و برخی هم خود را به ناشنوائی زده اند. در چنین شرایطی مراد از داد زدن رسیدن صدا به گوش مسئول یا سیاستمدار نیست بلكه در چنین شرایطی باید فریاد زد تا جامعه به هوش شود و مطالبه ملی شكل گیرد.
 
نمونه بارز این ماجرا ماجرای "فشار-انتصاب-استعفا"ی محمد شریف ملك زاده است. در این موضوع كه الحمدالله ختم به خیر شد برخی نمایندگان از همان ابتدا با صدای بلند مقابل این انتصاب واكنش نشان دادند. نمایندگان مجلس به محض اطلاع از این موضوع وزیر را تهدید به استیضاح كردند و علیه ملك زاده صریحترین موضع را اتخاذ كردند. در این بین برخی دوستان گلایه داشتند كه چرا این همه تندی و عصبیت. مگر نمی توان از راه های دیگری نیز با این موضوع برخورد كرد؟ مثلا چرا از دستگاه قضائی نمی خواهیم كه به تخلفات وی رسیدگی كند و یا اینكه چرا از ابزار دعوت وزیر به كمسیون و یا پس از آن سوال، مخالفت خود را ابراز نكردند.
 
مجلسیان عزم كرده بودند كه وزیر را استیضاح كنند و یكی از دلائل عدم رای اعتماد به سجادی و استقبال بسیار سرد از رئیس جمهور نیز هشدار به ماجرای ملك زاده بوده است.
 
اما نقش صدای بلند در این ماجرا چه بود؟

1- واكنش سیاسی افراد را باید در نسبت به آنچه اتفاق می افتد دید. اساسا اندازه واكنش را میزان خطای صورت گرفته نشان می دهد. در چنین شرایطی اگر متناسب با آنچه رخ داده واكنش صورت نگیرد، در خطای انجام شده سهیم شده ایم. لحن و صوت انتقاد حاكی از ابعاد فساد دارد. طبیعی است كه نباید به انتصاب یك استاندار مجیز گو به ریاست یك سازمان به اندازه انتصاب یك متهم به فساد در یك پست كلیدی با ماموریت های خاص واكنش نشان داد.
 
واكنش افراد میزان خطای صورت گرفته را نشان می دهد كه این واكنش فارغ از اثر مقطعی خود در تاریخ ثبت خواهد شد و حتما آیندگان درباره مواضع افراد در قبال این تخلف به ارزیابی خواهند نشست. در ماجرای اخیر ماجرا را باید اینگونه دید. در شرایطی كه رسانه ها در چند ماه گذشته اسناد قابل توجهی از فساد یك مقام سیاسی را منتشر كرده اند ، وی در شرایطی كاملا غیر طبیعی و با فشار شخص رئیس جمهور و در كلیدی ترین و پر مناقشه ترین پست سیاسی به كار گرفته می شود.
 
این انتصاب چند پیام داشت.اول دهن كجی به دستگاه قضائی و همه كسانی است كه علیه فساد این شخص كار و روشنگری كردند. دوم به سخره گرفتن شعار مبارزه با فساد در دولت است. و سوم نیز احیای جریان انحرافی در وزارت خارجه و نفوذ جریان موازی سیاست خارجه در این وزارت خانه بود. ونهایتا تصویری از وزیر را نشان می داد كه همانطور كه پیش بینی می شد برای "بله قربان گوئی گزینش شده "است.
 
2- در ماجرای اخیر برخی مدعی بودند كه چرا نمایندگان مجلس از روش های مسالمت امیزتری برای مخالفت با این تصمیم رئیس جمهور استفاده نمی كنند؟ و این حرف درست كه استیضاح وزیر در این شرایط حتما برای نظام هزنیه خواهد داشت.
 
در این رابطه باید به ماموریت ملك زاده در این سمت توجه كرد و اینكه وی با چه هدفی انتخاب شده است و قرا است كدام پروژه را جلو ببرد. ماموریت ملك زاده در وزارت خارجه نشان می داد كه هرگونه فوت وقت برای مقابله با این انتصاب مساله برانگیز، اگر خیانت نباشد، سهو جبران ناپذیری است.
 
به این ترتیب نمایندگان مجلس چاره ای نداشتند كه برای مخالفت با این انتصاب مشكوك از همه ابزارهای قانونی خود استفاده كنند هر چند كه ظاهرا هزینه دار باشد.
 
به تعبیری تعلل نمایندگان و یا انتقاد كردن با لحن و صدای بی رمق این حساسیت را ایجاد نمی كرد و ملك زاده نیز استعفا نمی داد و در آرامش تمام ماموریت ها خود را پیش می برد و معلوم نبود كه دستگاه قضائی نیز جسارت پیدا كند و اقدام به بازداشتش نماید و چه بسا كه سرنوشت وی نیز به پرونده رحیمی و مرتضوی و بقائی و غیره پیوند می خورد.