تصمیمات نماینده ها زوج و فرد شده است؟

عصرایران - مجلس هشتم ، در استیضاح سوم خود ، رأی به ابقای مجید نامجو در پست وزارت نیرو داد. در پایان جلسه استیضاح ، تعداد آرای موافق استیضاح 101 و تعداد آرای مخالف 102 برگه بود و 6 نفر نیز رأی ممتنع داد بودند.
بدین ترتیب نامجو که در شهریور 88 با رأی بالای همین مجلس راهی برج زیبای وزارت نیرو در بزرگراه کردستان شده بود ، تنها با اختلاف یک رأی ، از استیضاح رهید ؛ استیضاحی که از ماه سوم وزارتش مانند گیوتین بالای سرش بود ، نه کنار می رفت و نه فرو می افتاد!

درباره استیضاح نامجو نکاتی چند قابل ذکر است:

1 - برخلاف دو استیضاح قبلی مجلس هشتم - استیضاح مرحوم کردان و حمید بهبهانی - این استیضاح چندان با استقبال افکار عمومی مواجه نبود و حتی خیلی از مردم در جریان آن هم قرار نداشتند! به عبارت بهتر ، هر چند که مجلس هشتم در دو استیضاح قبلی ، انصافاً افکار عمومی را نمایندگی می کرد ، اما در این استیضاح چنین وضعیتی به هیچ عنوان حاکم نبود.

2 - بعد از اعلام وصول طرح استیضاح ، 150 نماینده مجلس با امضای بیانیه ای بر لزوم ابقای وزیر نیرو تاکید کردند و استیضاح وی را برخلاف مصالح ملی دانستند.
از این رو ، قاعدتاً می بایست تعداد آرای مخالف استیضاح دستکم 150 برگه و معرف همان 150 نفری می بود که مخالفت خود با استیضاح را بیان داشته بودند.

با این حال ، در جلسه استیضاح ، تنها 102 نفر به ابقای وزیر نیرو رأی دادند تا این سوال در افکار عمومی ایجاد شود که چرا برخی نمایندگان مجلس شورای اسلامی ، تا بدین حد در آرا و تصمیمات خود متزلزل هستند و هر روز به سمتی متمایل می شوند؟

کاری نداریم که ابقای وزیر نیرو خوب بود یا بد ، ولی واقعاً چرا باید کسی که در مسند تصمیم گیری برای کشور و قانونگذاری است ، یک روز بیانیه ای امضا کند و رسماً اعلام نماید که استیضاح فلانی "خلاف مصالح ملی" است و دو روز بعد ، درست برعکس امضای خود ، به استیضاح رأی دهد تا به استناد بیانیه خودش ، بر خلاف مصالح ملی حرکت کرده باشد!

این که نماینده ها چه رأیی به استیضاح بدهند ، امری است که در حوزه اختیارات نمایندگی شان است و کسی نمی تواند آنها را بابت رأیی که می دهند ، قانوناً ملامت کند ، اما سخن اینجاست که چرا خود یک چیز می گویند و چیزی دیگری عمل می کنند؟

 انسان وقتی می بیند قانونگذاران کشورش این گونه رنگ به رنگ می شوند ، نگران و بیمناک می شود ، چه آن که با قانون مصوب همین نماینده ها ، ما خرید و فروش می کنیم ، کار می کنیم ، محاکمه و جریمه می شویم ، ازدواج می کنیم ، مالیات می دهیم ، درمان می شویم ، رانندگی می کنیم ، معیشت مان را شکل می دهیم ، فرزندان مان را در نظام آموزشی تعلیم می دهیم و ... به بیان دیگر همه شؤون زندگی فردی و اجتماعی ما ، چه بخواهیم و چه نخواهیم مستقیم یا غیرمستقیم ، متأثر از تصمیمات همین آقایان و خانم های نماینده است.

طبیعی است که از مجلسی با چنین جایگاه ذاتی سترگی ، انتظار کارشناسی و وزانت خاصی می رود نه این که یک روز صدایی از آن به گوش رسد و فردایش صدایی کاملاً متفاوت که هیچ کدامشان هم پایه کارشناسی محکمی ندارد!

البته ممکن است چند نفری از آن 150 امضا کننده جزو غائبین بوده باشند ولی نمی توان گفت همه 48 نفر باقی مانده حتماً غائب بوده اند و البته جالب اینجاست تعدادی از کسانی که نامه 150 نفری حمایت از وزیر را امضا کرده بودند ، در همان حال ، امضایشان پای طرح استیضاح هم بود!

البته شاید گفته شود که آنها در تغییر تصمیم خود ، اقناع کارشناسی شده اند. این سخن ، فی نفسه  سخن باطلی نیست و هر انسانی ممکن است با مطالعه یا شنیدن استدلال های مخالف ، در رأی خود تجدید نظر کند اما در خصوص موضوع مورد بحث ، باید پرسید که چرا باید نماینده ای با چنان دلایل سستی پای استیضاح وزیری را امضا کند که با یک تلفن یا یک جلسه خصوصی ، قانع شود که نباید امضا می کرد و بیانیه دهد که استیضاح خلاف مصالح ملی است و روز بعد ، متزلزل شود و تصمیم دیگری بگیرد؟ مگر تصمیمات نماینده ها در موافقت و مخالفت با یک موضوع واحد نیز مشمول طرح زوج و فرد است که هر روز یک طرف با ایشان جلسه بگذارد و رأی شان را برگرداند؟
یک مجلس متین ، کارشناس و استوار ، نیاز حیاتی ایران معاصر است.

3 - می گویند حرمت امامزاده را ابتدا باید متولی اش نگاه دارد. ضمن احترام به نمایندگان واقعی ملت در مجلس شورای اسلامی ، باید گفت درست است که عده ای از مجلسی ها حرمت خانه ملت را پاس نمی دارند و نمایی نامطلوب از آن به نمایش می گذارند ، ولی هر چه باشد ، فارغ از مجلس هفتم و هشتم و چندم ، اصل مجلس به عنوان خانه ملت ، محترم و مقدس است.

از این رو ، انتظار می رود هر رئیس جمهوری ، به عنوان نماینده ملت ، احترام خانه ملت را پاس بدارد و حتی اگر با فرد فرد نماینده ها نیز احیاناً مساله ای دارد ، حرمت کلیت آن را نگاه دارد.

هر چند دکتر محمود احمدی نژاد پیش از این به صراحت گفته است که مجلس را در رأس امور نمی داند ، اما این نظر شخصی وی ، نمی تواند دلیل موجهی بر بی اعتنایی اش به مجلس باشد.
با این حال در دو استیضاح اخیر ، ایشان عملکرد قابل دفاعی از خود بروز نداد . در جلسه استیضاح وزیر راه ،  احمدی نژاد ، نه تنها خودش به مجلس نرفت بلکه شخصاً و بر خلاف نص صریح قانون ، حمید بهبهانی را از حضور در جلسه منع کرد و در جلسه استیضاح وزیر نیرو هم با تاخیری سه ساعته به مجلس رفت و این در حالی است که زمان دقیق استیضاح ، قبلاً به اطلاع وی رسانده شده بود.
درست در مقطعی که همدلی مسوولان بیش از هر زمان دیگری نیاز است ، این قبیل رویکردها ، علامت های خوبی را مخابره نمی کنند.