دل چرکینم از میزبانی عرب ها!

به گزارش عصر ایران ، روزنامه برزیلی"فولها دی ساو پاولو "نوشت: شهرت بالای تیم ملی فوتبال برزیل برای اقناع بسیاری از کشورهای اروپایی به پذیرش میزبانی مسابقه دوستانه با تیم ملی فوتبال ایران کافی نبود.

این روزنامه ادامه داد: به دلیل اینکه کشورهای اروپایی از میزبانی تیم ملی فوتبال ایران خودداری کردند ، بازی تیم های ایران و برزیل در آستانه لغو شدن قرار داشت ولی ابوظبی برگزاری این بازی را نجات داد.

تیم ملی برزیل چند روز پس از بازی دوستانه با ایران در ابوظبی، بازی دوستانه دیگری را با اوکراین در انگلیس خواهد داشت. این موضوع نشان می دهد که مخالفت کشورهای اروپایی با استقبال از تیم ملی ایران بوده است.


حال کاری به این قضیه نداریم و می خواهیم نظری اجمالی به  مضرات انجام این بازی خارج از مرزهای وطن بیاندازیم:

1- بی شک اولین ضرری که نه تنها فدراسیون فوتبال بلکه کل کشور ایران از این اقدام( بازی در ابوظبی) می بینید این است که  فرصتی ارزشمند را به منظور سرگرمی جوانان و مردم از  دست دادند.

چقدر باید هزینه شود تا یک دقیقه  شادی را برای یک ملت به  ارمغان آورد؟ صدا و سیما چقدر باید پول خرج  کند و برنامه بسازد تا مردم یک کشور غم و غصه خود را فراموش کنند و به فکرهای دیگر نیافتند؟

آری! این بازی می توانست کاری کند که باز هم شاهد این باشیم  که 100000 نفر با انرژی  به استادیوم می آیند و یک صدا نوای ایران را سر می دهند، نوایی که مدت  هاست یکجا از یکصد هزار نفر شنیده نشده است.

2- در این وضعیت اقتصادی ناقص  و مریض ورزش ایران، بدون هیچ اغراقی این بازی می توانست سود عظیمی را وارد چرخه ورزش ورشکسته ایران بکند.

در ایران که تبلیغات در امر ورزش چیزی عبث و بیهوده است و سود  زیادی ندارد، این بازی می توانست فوج تبلیغات را روانه فدراسیون فوتبال  بکند.

تبلیغات کنار زمین و هزار و یک جور تکنیک های تبلیغاتی را می شد در کنار این بازی تاریخی به کار گرفت تا سود زیادی را صاحب شد.

به هر حال این اتفاق شاید برای آژانس های محترم مسافرتی فراهم شد که تورهای امارات(ابوظبی) را به سرعت برق راه بیاندازند و به قول  معروف  حالش را ببر ند.

این هم نوعی اشتغال زایی است دیگر!



3- تعداد زیادی از بازیکنان نامی و ستارگان گذشته فوتبال ایران بدون خداحافظی رسمی فوتبال را کنار گذاشته اند.

در فوتبال جهان رسم بر این است که بر ستارگان  افتخار آفرینشان ارج  بنهند و به رسم قدردانی از آنان بازی هایی را برای خداحافظی  در خور شخصیت آنان در نظر می گیرند.

اما در کشور ما چنین چیزی زیاد رسم  نیست.

اگر بازی در ایران برگزار می شد، زمینه خداحافظی آبرومند بازیکنانی نظیر مهدی مهدوی کیا، علی دایی، وحید هاشمیان و ... فراهم می شد؛ اما ...

4 - ... و مهمترین قضیه این  است  که اگر بازی در ورزشگاه آزادی خودمان و کشور خودمان برگزار می شد، امروز این  چنین نیازمند لطف جماعت عرب نمی شدیم، بحث نژادی مطرح نیست، بلکه این قضیه مهم تر از آن است، یعنی کشور ما آن قدر توانایی ندارد که بتوان یک مسابقه فوتبال را در آن برگزار کرد؟

یعنی ورزشگاه سلطان بن زاید ابوظبی با 44000 نفر گنجایش بهتر از ورزشگاه آزادی تهران با 100000 نفر گنجایش است؟

سخن بسیار است و مجال صحبت  کوتاه، خوشحالیم از اینکه داریم با برزیل بازی می کنیم و بسیار ناراحتیم  که عرب ها دارند ما را میزبانی می کنند و خود  را ناجی فوتبال ایران می دانند.

دلمان چرکین است از میزبانی عرب ها، خیلی ناراحتیم...