ماجراهای وزیر و نیترات

عصرایران - هفته ای که گذشت، روزهای پر استرسی برای شهروندان تهرانی بود؛ تا پیش از آن، حرف و حدیث هایی درباره آلودگی آب تهران مطرح بود ولی هیچ کدام از آنها، از سوی مراجع رسمی نبوده اند و از این رو، می شد به حساب شایعه و یک کلاغ و چهل کلاغ شان گذاشت و با خیال آسوده آب تهران را سرکشید.

اما ناگهان، عالیرتبه ترین مقام پزشکی و بهداشتی کشور، یعنی وزیر بهداشت سخنانی گفت که تن پایتخت نشینان لرزید و این کلمات به نقل از او تیتر رسانه ها شدند:
"بالا بودن میزان نیترات در آب تهران؛ زنان باردار و کودکان شیرخوار، آب بطری نخورند."

واقعیت ، اما چه بود ؟ آیا آب تهران آلوده شده بود و مردم خبر نداشتند یا مساله ، چیز دیگری بود؟!

واقعیت امر این بود: تنها مشکل موجود چند حلقه چاه بود که آب شرب منطقه یافت آباد تهران را تامین می کرد و میزان نیترات موجود در آنها "اندکی فراتر از حد متعارف بود با این حال ،آب همین چاه ها از نظر آلودگی های میکروبی و نظایر آن مشکل نداشتند.

اما، خانم وزیر که خواسته بود خدمتی به زنان باردار و کودکان شیرخوار یافت آبادی کند و ثواب نماید، کل تهرانی ها را کباب کرد و آنها را چند روزی در ترس و نگرانی فرو برد. مخصوصا کسانی  که کودکان شیرخوار در خانه داشتند؛ کامنت یکی از کاربران عصرایران را بخوانید که بعد از کلی ناله و نفرین زیر خبر اظهارات خانم وزیر نوشته بود: "... حالا من چه خاکی بر سرم کنم، یک سال است که به کودک شیرخواره ام آب تهران داده ام. چه بلایی قرار است سر فرزندم بیاید؟!"

در چنان حال و روزی وزارت نیرو نیز وارد گود شد و به دفاع از عملکرد حرفه ای خود پرداخت و بر سالم بودن آب تهران تاکید کرد. وزیر نیرو هم جریان را یک "شوی رسانه ای" دانست و بدین ترتیب "مردم نگران تهران" به "مردم نگران و سردرگم تهران" تبدیل شدند که از خود می پرسیدند بالاخره کدام وزیر راست می گوید؟!

در این میان، کار و کاسبی تولید و توزیع کنندگان آب معدنی سکه بود و قیمت یک بطری آب معدنی در مواردی حتی به دو برابر حد معمول هم رسید!

تا اینکه سرانجام وزیر بهداشت در حاشیه اجلاس روسای دانشگاه های علوم پزشکی تصریح کرد: "آب تهران به هیچ وجه آلودگی ندارد چرا که منظور از آلودگی، آلودگی میکروبی است و اگر برای مردم خدای ناکرده این طور عنوان شده است که آب آلوده است بدانند که چنین مطلبی وجود ندارد."

در این میان، البته نکته تاسف انگیزی نیز وجود دارد. خانم وزیر که با سخنان خود، باعث و بانی استرس یک هفته ای مردم تهران شده بود، به جای عذرخواهی از نحوه اطلاع رسانی اش ، رسانه ها را متهم کرده که رعایت امانت را در نقل گفته های وی نکرده اند و از آنها خواست مردم را مضطرب نکنند.

این در حالی است که رسانه ها، از نزد خود چیزی ننوشته بودند بلکه تنها بازتاب دهنده سخنان عالی ترین مقام بهداشتی کشور بوده اند.

فارغ از این نکته، سوالی که از وزیر بهداشت مطرح است اینکه اگر هم به فرض در چند حلقه چاه ، میزان نیترات (و نه آلودگی میکروبی) اندکی بالاتر از حد استاندارد است، آیا وزارت بهداشت نمی توانست به جای استرس زایی برای مردم تهران (و حتی ایران) آن چند حلقه چاه را پلمپ کند یا وزارت نیرو را موظف سازد با مخلوط سازی آب این چاه ها با دیگر منابع آبی تهران، نیترات موجود را به حد استاندارد کاهش دهد؟

کاری با خط و ربط سیاسی وزیر نیرو و تیم مدیریتی آن نداریم ولی انصاف حکم می کند که بگوییم بدنه وزارت نیرو که در کار تامین آب و برق یک کشور ، 24 ساعت 7 روز هفته را فعال اند، از جمله پرتلاش ترین مجموعه های کاری در کشور هستند و روا نبود که یک وزیر با سخنان عجولانه خود، خستگی کار را بر تن بدنه وزارت نیرو تثبیت کند و بعد هم همه تقصیرها را متوجه رسانه ها کند و همه چیز را به خوبی و خوشی  تمام شده بداند.

نکته دیگر مربوط به توصیه وزیر بهداشت به استفاده از آب بطری - یا همان آب معدنی - است.
ماجرای هفته گذشته، وزیر بهداشت را در مظان این اتهام قرار داد که دارد برای صنعت آب معدنی بازار گرمی می کند! اتهامی که با توجه به سلامت مالی و شخصیتی وزیر بهداشت، اساسا به او نمی چسبد ولی به هر حال، عده ای دوست دارند از هر آب آلوده ای ماهی بگیرند، مخصوصا اگر این آب، نیترات دار هم باشد!

وانگهی مگر خانم وزیر نمی داند که بسیاری از آب های معدنی موجود در بازار، مشکل دار هستند و آب لوله کشی از برخی برندهای آب معدنی که خانم وزیر توصیه شان کرده است، سالم تر است؟!

بهر حال، گذشت آنچه گذشت ؛ اما درس بزرگی که از آن به جای ماند این است: اگر خبرهای خوب اعلام شده توسط مسوولان برای مردم عادی است، اما خبرهای بد آنان را بسیار جدی می گیرند. بنابراین مسوولان، بیش از پیش مراقب سخنان خود باشند.

بعد از تحریر:

راستی اگر جو استرسی که خانم وزیر در یک هفته گذشته بر جامعه حاکم کرده بود را یک رسانه به راه می انداخت، تکلیف آن رسانه چه بود؟!