آشنایی با تکنیک ژاپنی ساشیکو (+تصاویر)

عصر ایران - در فرهنگ ژاپن، اصطلاحی به نام «موتاینای» (Mottainai) وجود دارد که به معنای تاسف از هدر دادن منابع و احترام به اشیاء است. هنر ساشیکو (Sashiko) که به معنای «کوک های کوچک» است، تجلی مستقیم این فلسفه در دنیای منسوجات است. این هنر که در دوران ادو (1603–1868) متولد شد، مسیری طولانی را از روستاهای سردسیر شمال ژاپن تا خانه های مد طی کرده است.

ریشه های تاریخی: از سرما تا پایداری

در دوران ادو، طبقات پایین جامعه (کشاورزان و ماهیگیران) از پوشیدن لباس های ابریشمی یا کتان های مرغوب منع شده بودند. آن ها مجبور بودند از پارچه های نخی کنفی استفاده کنند که به تنهایی نه گرم بودند و نه با دوام. زنان روستایی برای مقابله با سرمای استخوان سوز، چندین لایه پارچه کهنه را روی هم گذاشته و با دوخت های ساده آن ها را به هم متصل می کردند. این کار نه تنها ضخامت لباس را افزایش می داد، بلکه عمر آن را برای چندین نسل تمدید می کرد.

زیبایی شناسی تضاد: آبی نیلی و سپیدی برف

ساشیکو به طور سنتی با دو ویژگی شناخته می شود:

پارچه های نیلی: پارچه های نخی که با رنگ های گیاهی نیلی رنگ می شدند، افزون بر در دسترس بودن، خاصیت دفع حشرات را نیز داشتند.

نخ های سفید پنبه ای: تضاد رنگ سفید روی زمینه آبی تیره، یادآور دانه های برف در شب های زمستان بود و به تدریج الگوهایی را خلق کرد که چشم نواز بودند.

هندسه و نمادها؛ پیامی در میان دوخت ها

آنچه ساشیکو را از یک «رفوی ساده» متمایز کرد، الگوهای هندسی آن بود که هر کدام معنای خاصی داشتند:

سیگای ها (Seigaiha): الگوی موج های اقیانوس که نماد آرامش و انعطاف پذیری است.

آسانهوا (Asanoha): طرح برگ شاهدانه که به دلیل رشد سریع این گیاه، برای لباس کودکان دوخته می شد تا آن ها هم سریع و سالم رشد کنند.

شیپو (Shippo): هفت گنجینه، که نماد هماهنگی و صلح در روابط است.

ساشیکو در دنیای امروز: از پایداری تا آرامش ذهن

امروز ساشیکو دیگر یک ضرورت معیشتی نیست، اما به سه دلیل در جهان محبوب شده است:

مد پایدار: در دوران مصرف گرایی، ساشیکو راهی برای بازیافت لباس های قدیمی و مبارزه با ضایعات نساجی است.

هنر ذهن آگاهی: حرکت مکرر و ریتمیک سوزن در پارچه، نوعی مدیتیشن به شمار می رود که باعث کاهش استرس و تمرکز حواس می شود.

دکوراسیون مدرن: از این دوخت در طراحی کوسن، رومیزی و حتی کیف های لوکس استفاده می شود.

سخن پایانی

ساشیکو به ما می آموزد که شکستگی ها و فرسودگی های زندگی (یا لباس هایمان) نیازی به پنهان کردن ندارند. با این هنر دوخت، ما نه تنها پارچه را ترمیم می کنیم، بلکه به آن ارزش و داستانی جدید می بخشیم. زیبایی در سادگی و قدرت در دوام است.

منیر فرمانفرمائیان که بود؟(+عکس)

بیشتر بخوانید:

ضربان قلب و کنترل آن با لباس (+عکس)

تماشاخانه

یلدا و قصه‌ی یکی شدن ما..! (فیلم)

آن روزها کنار هم بودن، خودش یک آیین بود / در ارتباط رودررو، چشم‌ها راست و دروغ را لو می‌دهند؛ چیزی که ابزارها از ما پنهان می‌کنند / ما قرار بود از ابزارها استفاده کنیم، اما حالا خودمان را در اختیارشان قراردادیم (فیلم)

فیلم های دیگر