عصر ایران - مانی بادیه: ریچارد سرا (متولد ۱۹۳۹، آمریکا)، یکی از تأثیرگذارترین مجسمهسازان معاصر، با مجسمههای عظیم فولادی شناخته میشود. کودکیاش در محیط کشتیسازی و تجربه بوکس، درک عمیقی از فضا، حرکت، تعادل و نیرو به او داد که بعدها زبان هنریاش شد.
سرشت آثار سرا این است که بدون حضور و حرکت بدن بیننده، کامل نمیشوند. او بازدیدکننده را وادار به انتخاب مسیر میکند؛ اثر نه یک شیء ثابت، بلکه یک رویداد و روند ادراک است. مجسمههایش هزارتوهایی هستند که هدفشان نه گمکردن، بلکه آگاهی به فضا، جرم، جاذبه و تعادل است.
نقاط عطف زندگی هنری او:
نمایشگاه تاریخی ۱۹۸۵ در موزه هنر مدرن نیویورک (MoMA) که فضای گالری را به یک فضای اجباری و کشفنشده تبدیل کرد. اثر جنجالی «کمانِ کج» (Tilted Arc) در ۱۹۸۱ نیویورک؛ دیواری فولادی که میدان عمومی را دو نیم کرد، مسیر مردم را تغییر داد و پس از بحثهای حقوقی گسترده در ۱۹۸۹ برچیده شد. همکاری موفق با معماری فرانک گری در موزه گوگنهایم بیلبائو، جایی که آثارش بخشی زنده از زندگی روزمره شد.
تأثیرات فکری سرا گسترده است: معماری روم باستان، نقاشی ولاسکز، فلسفه پدیدارشناسی مرلو پونتی (ادراک جهان با بدن)، و سادگی رادیکال ساموئل بکت.
او پیش از فولاد با مواد خام مانند سرب مذاب و زغال کار کرد تا زبانش را شکل دهد.
میراث سرا: تبدیل فیزیک به شعر، آشکار کردن قوانین نامرئی جهان، و گذار از «تماشا» به «سکونت» در هنر. آثارش ما را با عظمت ماده روبهرو میکنند و همزمان پناهگاهی در آن میسازند.
زیبایی مطلق او در مسیر پیمودهشده و حس کشف با تمام بدن نهفته است . هزارتویی که برای حضور و بودن ساخته شده، نه فرار.