.png "عصر ایران")
۰۷ آبان ۱۴۰۴
به روز شده در: ۰۷ آبان ۱۴۰۴ - ۱۳:۴۱
شیر نر شجاعانه به دسته کفتارها حمله کرد (فیلم) انتقاد روزنامه اطلاعات از رحیم پور ازغدی: قلم شرم دارد حرف های او را در باره بانوان بازگو کند
امروز گویا با تصور این که آب‌ها از آسیاب فرونشسته، دوباره فرد دیگری در آن سمَت و جایگاه بر آن شده تا آزمون پرحادثه‌ی آن زمان را در معرض آزمایشی دوباره بکشد و لابد بعد از حوادثی دیگر (که خدایا مباد!)، بی سر و صدا ترک صندلی کند و ادامه را به دیگری بسپارد.
محمدعلی فیاض‌بخش
روزنامه اطلاعات
اخیراً از افاضات یکی از برنشستگان بر کرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی شنیدم که در شِکوه از عدم ابلاغ لایحه‌ای، بر سبیل عادتِ پرگویی، واژگانی را ادیبانه و با قافیه‌هایی مؤدبانه(!) در حق برخی بانوان به کار برده، که قلم از بازگویی آن شرم می‌کند.
رحیم پور ازغدی گفته است [در خیابان‌ها هم داف می‌بینیم هم ناف] . سوال این است: چرا دلسوزی و شفقت به حال این کشور باید در انحصار گروهی خاص باشد؟ آن هم بیشتر در مقام شعار!
چرا دغدغه‌مندی برای ثبات و صلاح ملک و ملت و کشوردوستی، از سوی کسانی غیر از تریبون‌داران رسمی، نباید جدی انگاشته شود؟ آیا در «دلسوزی» نیز باید شهروندیِ درجه یک و دو لحاظ شود؟
مثلا اگر شهروند درجه دو(!) از سر دلسوزی و تپش قلبش برای کشورش بگوید: آزموده‌ی ناکارآمد را برای چندمین بار به بوته‌ی آزمایش نکشید و سیاستی دیگر را ارج و احترام نهید، باید با همان کلیشه‌های همیشگی حاوی برچسب و پرخاش و اشتلم مواجه گردد؟
چه زمانی شهروند مساوی‌الحق این مرز و بوم را اجازت خواهد بود، تا یافته‌های ناشی از شفقت و دلسوزی و مهرورزی‌اش به حال کشور را به گوش طبل‌زنانِ تک‌صدای نه‌چندان ناخوش‌آواز برساند؟ و اگر رساند، کی باید امید بست که بدان گوشی سپرده شود و وقعی نهاده شود؟
آری! این مقدمه‌ی نسبتا طولانی را بدان آوردم که به یادها آورم، ماجراهای ناخوشایند شهریور ۱۴۰۱ را و تبعات شش‌ماهه‌اش را؛ آن زمان که جوانی در سمَت دبیر نهادی موسوم به ستاد امر به معروف و نهی از منکر، جرقه‌ی شعله‌ای خانمان‌سوز را کلید زد و شد آن‌چه شد.
امروز هم گویا با تصور این که آب‌ها از آسیاب فرونشسته، دوباره فرد دیگری در آن سمَت و جایگاه بر آن شده تا آزمون پرحادثه‌ی آن زمان را در معرض آزمایشی دوباره بکشد و لابد بعد از حوادثی دیگر (که خدایا مباد!)، بی سر و صدا ترک صندلی کند و ادامه را به دیگری بسپارد.
اخیراً از افاضات یکی از برنشستگان بر کرسی شورای عالی انقلاب فرهنگی شنیدم که در شِکوه از عدم ابلاغ لایحه‌ای، بر سبیل عادتِ پرگویی، واژگانی را ادیبانه و با قافیه‌هایی مؤدبانه(!) در حق برخی بانوان به کار برده، که قلم از بازگویی آن شرم می‌کند. گویا جوّزدگیِ نشستن بر پاره‌ای نشیمن‌ها، فرد را مجاز می‌دارد، تا هرآن‌چه بر زبانش می‌آید بگوید؛ مرحبا !
عجالتاً از ما گفتن و البته بر اساس تجربه‌ها، نشنیدن همان و دوباره بر همان طبل‌ها کوبیدن همان.
دیگر چه می‌مانَد برای گفتن!؟ شما بگویید!
لینک کوتاه: کپی لینک
پایان دوران صدای مهیب جت‌ها / ناسا با X-59 سکوت را به سرعت پیوند زد تورم خوراکی‌ها به ۱۰۰ درصد نزدیک شد! حمایت بانک رفاه کارگران از شکوفایی ظرفیت های توسعه ای استان هرمزگان چرا نباید بعد از غذا قهوه بخوریم؟ وفاق پزشکیان، الزام، نه انتخاب کنفرانس ملی فضای سایبر؛ بررسی نقش هوش مصنوعی در فضای سایبر پاکستان رسما شکست «مذاکرات صلح» با طالبان را اعلام کرد شستن ظروف با آب گرم بهتر است یا سرد؟ ؛ آیا انتخاب دمای مناسب به صرفه جویی در انرژی کمک می کند؟ پارس‌خودرو خط تولید خودروی ملی پارس‌نوآ را افتتاح کرد ؛ تداوم توسعه محصول در گروه خودروسازی سایپا «چت‌جی‌پی‌تی» به مامور خرید شخصی شما تبدیل می‌شود! «آرزو تاج‌نیا» با استایل کاراملی موکایی/ بازیگر «هفت سر اژدها» در یک فستیوال هنری (عکس) برنامه‌ای که سلامت روان را هدف قرار داد اتهام آقای سوپراستار ثابت شود چه حکمی در انتظار اوست؟ پروژه بزرگ عربستان: هوش مصنوعی به جای نفت افزایش گرمای جهانی، هر دقیقه جان یک نفر را می‌گیرد