در هر دقیقه چند هواپیما می‌تواند از روی یک ناو هواپیمابر به پرواز درآید؟

EMALS: فناوری خاصی که آینده‌ هوانوردی دریایی را متحول می‌کند

بدون کم‌اهمیت جلوه دادن تلاش‌ خدمه‌ شجاع این غول‌های دریایی، یک قطعه‌ سخت‌افزاری وجود دارد که می‌تواند نرخ پرتاب هواپیماها را افزایش دهد که به آن منجنیق هواپیما می‌گویند. تاریخچه‌ منجنیق هواپیما که در بسیاری از ناوهای مدرن استفاده می‌شوند، به دهه‌ ۱۹۵۰ بازمی‌گردد؛ زمانی که آمریکا به ناوهای خود نیاز داشت تا بمب‌افکن‌های سنگین را پرتاب کند. کاری که منجنیق‌های هیدرولیکی آن زمان، قادر به انجام این کار با چنین وزن و قدرتی نبودند؛ در نتیجه منجنیق‌های بخار توسعه پیدا کردند.

با این حال، بریتانیایی‌ها اولین منجنیق‌های بخار عملیاتی را توسعه دادند و فناوری آن بعدها به آمریکایی‌ها منتقل شد. تا مدت‌ها، منجنیق‌های بخار روش اصلی پرتاب هواپیما بود، اگرچه استثناهایی نیز وجود داشت؛ ناو روسی Admiral Kuznetsov، که یکی از ضعیف‌ترین ناوهای هواپیمابر نظامی است، و ناوهای کلاس کوئین الیزابت بریتانیا از چیزی به نام اسکی‌رَمپ (Ski-ramp) استفاده می‌کنند.

منجنیق‌های بخار هم بدون ایراد نیستند؛ آن‌ها سنگین، ناکارآمد و حتی برای کنترل نیز دشوار هستند. در نهایت، نسل جدید ناوهای هواپیمابر آمریکایی، از جمله یو.اس.اس. جرالد آر. فورد، برای تأمین نیروی پرتاب هواپیماها، از سیستم الکتریکی به جای بخار استفاده کرده‌اند.

جدیدترین سیستم، یعنی سامانه‌ پرتاب الکترومغناطیسی هواپیما (EMALS)، برای رفع محدودیت‌های منجنیق‌های بخار طراحی شده است. این سیستم قدرت بیشتری دارد، کنترل آن آسان‌تر است و می‌توان آن را برای هر نوع هواپیما به‌طور خاص تنظیم کرد، امری که فشار وارده بر بدنه‌ هواپیماها را کاهش می‌دهد.

هرچند ناوهای بریتانیایی نشان داده‌اند که نرخ‌های پرتاب قابل قبول حتی بدون منجنیق هم ممکن است، اما سرمایه‌گذاری نیروی دریایی آمریکا در سامانه‌ پرتاب الکترومغناطیسی هواپیما نشان می‌دهد که منجنیق‌ها چقدر در افزایش نرخ پرتاب هواپیماها حیاتی هستند.

اشتراک گذاری :

رئیس سابق موساد درباره «پیجرهای بمب گذاری شده لبنان»: به همه کشورها، تجهیزات دستکاری شده فروخته ایم