عصر ایران ؛ ساجده عرفانی ــ شهر ارومیه از دیرباز محل عبادت و نیایش بوده است. شواهدی از دوران ساسانی در این محل از وجود آتشکدهای حکایت دارد و در قرن ششم هجری عباسیان مسجد جامع ارومیه را بنا کردند؛ بنایی که در گذر زمان، از حمله اعراب و مغول گرفته تا امروز، همواره آسیب دیده است — امروز اما، نه از شمشیر، بلکه از پارکینگها.
گنبد سلجوقی، گچبریهای مغولی محراب، چهلستون صفوی، منبر چوبی قاجاری و کاشیهای هفترنگ سردر، هرکدام یادگار دورهای از تاریخ ایراناند. این مسجد در دوران پهلوی اول به ثبت ملی رسید و حتی قرار بود در فهرست جهانی مساجد ایرانی جای گیرد، اما اخیراً از این فهرست کنار گذاشته شده است.
اکنون پارکینگ طبقاتی جدیدی در حریم منظری مسجد در حال ساخت است؛ تکرار همان سرنوشتی که برای قلعه فلکالافلاک در خرمآباد با ساخت هتل رقم خورد. مدرسه علوم دینی مجاور نیز هنوز تکلیف انتقالش روشن نیست.
نمونههای مشابه کم نیستند: از تخریب عمارت چهاردَر نرماشیر برای ساخت پارکینگ، تا آتشکده ساسانی کازرون که عرصهاش با تیر چراغ برق و گلخانه و پارک خودرو اشغال شد. حمام وزیر دزفول، خانه امینالاسلام نیشابور و دهها اثر دیگر نیز در جریان توسعه شهری قربانی شدهاند.
در تهران نیز، محل کشف «زن ۷هزار ساله» در محدوده میدان محمدیه که قرار بود به سایت موزه تبدیل شود، حالا به پارکینگ موتورسیکلتها بدل شده است.
شهرها هر روز بزرگتر و ماشینها بیشتر میشوند، اما در این میان، آثار تاریخی بیمتولی، کوتاهترین دیوارند؛ قربانیانی خاموش در برابر توسعهای که نه بر پایه فرهنگ، که بر اساس کمبود جای پارک تعریف میشود.