عصر ایران ــ در سال ۲۰۰۳، تیمی از زبدهترین دزدان ایتالیایی به رهبری لیوناردو ناتاربارتولو، یکی از بزرگترین و پیچیدهترین سرقتهای تاریخ را در مرکز الماس آنتورپ بلژیک رقم زدند. این مرکز که ۸۰ درصد الماسهای جهان از آن عبور میکند، به دلیل سیستم امنیتی پیشرفتهاش غیرقابلنفوذ به نظر میرسید. اما این گروه با دو سال برنامهریزی دقیق و جسارتی بینظیر، موفق شدند به قلب این دژ نفوذ کنند.
مرکز الماس آنتورپ، شبیه به یک زندان با سه بلوک A، B و C طراحی شده بود. در زیر بلوک B، مخزنی قرار داشت که با قفل رمزداری با ۱۰۰ میلیون ترکیب عددی ممکن محافظت میشد. گاوصندوقهای داخل مخزن نیز با قفلهای فوقامن مجهز بودند. لیوناردو ناتاربارتولو، مغز متفکر این سرقت، با ترفندی هوشمندانه وارد بازی شد. او با تأسیس یک شرکت صوری به نام «دیموتوز پرسیوسو» و اجاره دفتری در ساختمان مرکز الماس به مبلغ ماهانه ۷۰۰ دلار، بهعنوان مستأجر قانونی، دسترسی بیسابقهای به این مکان بهدست آورد.
ناتاربارتولو با نصب دوربینی مخفی در کیف دستیاش، اطلاعات حیاتی درباره سیستم امنیتی و مخزن جمعآوری کرد. او سپس تیمی نخبه تشکیل داد: فردیناندو فیناتو ملقب به «هیولا» به دلیل مهارت بینظیرش در اجرای نقشهها، الیو دناریو ملقب به «نابغه» که متخصص سیستمهای امنیتی بود، و پیترو تاوانو ملقب به «قرقی»، رانندهای با سوابق کیفری که دوست قدیمی لیوناردو بود.
شب سرقت، گروه در آپارتمان ناتاربارتولو گرد هم آمدند. «نابغه» با استفاده از کارت ورود لیوناردو، شبانه در ساختمان ماند و دوربینی بالای دستگاه رمز مخزن نصب کرد تا ترکیب عددی را ضبط کند. این تیم با اطلاع از اینکه مخزن در شب بازرسی فیزیکی نمیشود، با استفاده از یک دیلم، درِ مخزن را باز کردند. آنها با ابزاری به نام «گیره بینی» قفل ۱۸۹ گاوصندوق را باز کردند و به حجم عظیمی از الماس و جواهرات به ارزش تقریبی نیم میلیارد دلار (به ارزش امروز) دست یافتند.
پس از سرقت، گروه سعی کرد آثار جرم را پاک کند. آنها فیلم دوربینهای امنیتی را برداشتند و به سمت ایتالیا فرار کردند، جایی که به دلیل نبود قرارداد استرداد مجرمین با بلژیک، احساس امنیت میکردند. اما اشتباهات کوچک، نقشه آنها را به خطر انداخت. «قرقی» تحت فشار، شواهد را در منطقهای جنگلی نزدیک بروکسل دور ریخت. اسناد، نوار دوربین مخزن، و حتی بقایای ساندویچ سالامی در این مکان پراکنده شد.
روز دوشنبه پس از سرقت، یکی از مسئولان مرکز متوجه غارت مخزن شد. همزمان، یک فرد بازنشسته به نام آگوست وان کمپ در جنگل شواهدی با نام مرکز الماس آنتورپ پیدا کرد. پلیس با بررسی این شواهد، از جمله کارت ویزیت «نابغه»، برنامه کاری جعلی شرکت ناتاربارتولو، و حتی بقایای ساندویچ، سرنخهایی به دست آورد. بررسی دوربینهای رستوران محلی نیز چهره «هیولا» را آشکار کرد.
ناتاربارتولو که به اعتمادبهنفس بیشازحد به آنتورپ بازگشت، توسط پلیس دستگیر شد. اگرچه او همدستانش را لو نداد، شواهد DNA و سرنخهای دیگر، «نابغه»، «هیولا» و «قرقی» را نیز به دام انداخت. هر چهار نفر گناهکار شناخته شدند. سه نفر کمتر از شش ماه و لیوناردو پس از چهار سال زندان آزاد شدند، اما او به دلیل نقض شرایط آزادی مشروط، دو سال دیگر نیز زندانی شد. تا سال ۲۰۰۹، همه به دلیل رفتار خوب آزاد شدند.
آنچه این سرقت را به «سرقت قرن» تبدیل کرد، نهتنها جسارت و دقت در اجرای آن، بلکه راز گمشده الماسها بود. بخش عمده جواهرات و پول نقد هرگز پیدا نشد و تا امروز مشخص نیست که این گنج عظیم کجاست. این پرونده همچنان بهعنوان یکی از بزرگترین معماهای جنایی جهان در اذهان باقی مانده است.