عصر ایران ــ در آغاز قرن بیستم، لوییس هاین، مردی با دوربینی ساده، تصمیم گرفت صدای خاموش کودکان کار را به گوش جهانیان برساند. او با تبدیل دوربینش به سلاحی علیه بیعدالتی، تصاویری ثبت کرد که وجدان عمومی را تکان داد و مسیر قوانین کار کودکان را برای همیشه تغییر داد.
در آن دوران، کار کودکان امری پنهان نبود. کودکان خردسال، ستونهای خاموش کارخانهها و معادن بودند و صدایشان در هیاهوی ماشینها گم میشد. والدین، فقر را دلیل کار فرزندانشان عنوان میکردند، اما هاین حقیقت تلخی را میدید: چهرههای کودکانهای که پشت چرخدندهها فرسوده میشدند.
هاین برای ورود به کارخانهها، خود را فروشنده انجیل معرفی میکرد تا بتواند از نزدیک شاهد شرایط کار کودکان باشد. او کودکانی را دید که مجبور بودند سن خود را بزرگتر جلوه دهند؛ پسری یازدهساله که خود را سیزدهساله معرفی میکرد، یا دختری ۹ ساله که ادعا میکرد ۱۲ سال دارد.
یکی از معروفترین تصاویر هاین، عکسی از سیدی فایفر، دختربچهای کوچک در راهرویی بیانتها بود. چشمان خسته او، که گواه کار طاقتفرسای شبانهروزی بود، به نمادی از رنج صدها کودکی تبدیل شد که هیچ انتخابی نداشتند.
عکسهای هاین نهتنها وجدان عمومی را بیدار کرد، بلکه نقش مهمی در اصلاح قوانین کار کودکان ایفا کرد. او با آثارش ثابت کرد که عکاسی میتواند ابزاری قدرتمند برای تغییر جهان باشد.