پیام روشنفکر شناخته‌شده ایتالیایی به مردم ایران

محسن سوهانی ـ پژوهشگر میان‌رشته‌ای، استاد دانشگاه و مدیرکل هنرهای نمایشی و رادیو نمایش ـ در یادداشتی با عنوان «اهمیت شاعر ـ مهندس بودن» از گفت‌وگوی خود با فرانکو براردی، نظریه‌پرداز چپ‌گرای ایتالیایی، پرده برداشت. براردی در این پیام به مردم ایران، با تأکید بر پیوند خلاقیت و فناوری، نسل امروز را به رهایی از «تنهایی دیجیتال» و تلاش برای ساخت جهانی عادلانه‌تر فراخوانده است. 

به گزارش ایسنا به نقل از روابط عمومی رادیو نمایش، محسن سوهانی، پژوهشگر میان‌رشته‌ای و مدیرکل هنرهای نمایشی و رادیو نمایش، در همین راستا با طرح پرسشی مهم، سراغ فرانکو براردی، نظریه‌پرداز برجسته چپ ایتالیا رفت تا از او درباره وضعیت امروز ایران و پیامش به مردم این سرزمین بپرسد.

فرانکو براردی، مشهور به «بیفو»، متولد ۱۹۴۹، استاد تمام فلسفه و نظریه رسانه در دانشگاه بولونیاست و نزدیک به پنج دهه در حوزه‌های روان‌شناسی سیاسی، نقد سرمایه‌داری و تأثیر فناوری بر انسان فعالیت کرده است. او از فعالان جنبش‌های دهه ۶۰ و ۷۰ میلادی و بنیان‌گذار رادیو آلیچه، نخستین رسانه مشارکتی در اروپا، به شمار می‌رود. اثر او با عنوان «ظهور دوم: چگونه با آشوب سر کنیم؟» به فارسی ترجمه شده است.

سوهانی در این گفت‌وگو که از طریق ایمیل صورت گرفته، روایت می‌کند که براردی ایران را هرگز از نزدیک ندیده و با توجه به سن بالا نیز بعید می‌داند بتواند به ایران سفر کند؛ با این حال، می‌داند که برخی پژوهشگران ایرانی با آرا و نوشته‌هایش آشنا هستند.
براردی در تحلیل خود از جنبش‌های جهانی دهه‌های گذشته، به حرکت‌هایی اشاره می‌کند که علیه سرمایه‌داری استعماری، استبداد سیاسی و ظلم جنسیتی شکل گرفتند و جوهره آن‌ها را شورشی شناختی علیه سلطه نظام سرمایه‌داری می‌داند؛ شورشی که آخرین امید انسان برای فرار از شکست نهایی بود. اما این جنبش‌ها به پایداری نرسیدند و امروز جهان با بحران‌هایی چون نژادپرستی، جنگ، تغییرات اقلیمی و استعمار خشونت‌بار مواجه است.
او تاریخ پنجاه ساله اخیر ایران را نمادی از شکست پروژه «همگرایی جهانی» می‌داند؛ طرحی برای اتحاد فراملی علیه استعمار و استبداد. اما با وجود همه این ناکامی‌ها، براردی تصریح می‌کند: «امید من به شما زنده است. باید با آگاهی به مبارزه ادامه دهید؛ زیرا آینده متعلق به کسانی است که از تنهایی دیجیتال رها شده، به همبستگی و همدلی پناه می‌برند و برای ساختن دنیایی عادلانه‌تر تلاش می‌کنند.»
وی نسبت به خطر «فراموشی آینده» هشدار می‌دهد: بحرانی که در آن نسل جدید، در نتیجه افسردگی، بحران زیست‌محیطی و تنهایی دیجیتال، امید به آینده را از دست داده و حتی از تولید مثل و روابط اجتماعی و جنسی فاصله گرفته است.
در این میان، براردی بازسازی «شادی اجتماعی» را تنها راه نجات می‌داند؛ آن‌هم از طریق اتحاد میان «شاعر و مهندس»، یا به عبارتی پیوند میان خلاقیت و فناوری. به اعتقاد او، این ترکیب می‌تواند نیرویی نو برای مقابله با سلطه اقتصادی و استعمار مدرن باشد.

سوهانی در تحلیل خود از ایده «شاعر ـ مهندس» براردی می‌نویسد: این مفهوم، تأکیدی است بر پیوند ایدئولوژی و تکنولوژی، یا همان هم‌گرایی آرمان‌گرایی فرهنگی و واقع‌گرایی علمی، که می‌تواند به عنوان تجلی خرد و نماد دوبال سیمرغِ توسعه ایرانی تفسیر شود. او یادآوری می‌کند که «هیچ سودای آرمانگرایانه‌ای بدون ابزار فناوری و نگاه واقع‌گرایانه به نتیجه نمی‌رسد»، و راه نجات از تنهایی دیجیتال را در امید، شادی و حرکت جمعی می‌داند.

براردی در پایان، با نگاهی امیدوارانه، از ایرانی‌ها می‌خواهد که با آگاهی، تخیل، همکاری و خلاقیت به سوی آینده‌ای انسانی‌تر، مقاوم‌تر و همدلانه‌تر گام بردارند.

نابغه تنیس روی میز ایران تاریخ‌ساز شد (فیلم)

تماشاخانه

طراح اسکناس بیست‌ تومانی کیست؟ چگونه روستای زادگاهش را ماندگار کرد؟ (فیلم)

به خاطر یک مشت جوراب (فیلم)

فیلم های دیگر