در این دو رگهها، دزو به نرها و دزومو به مادهها گفته میشود. دزوها نابارورند، اما دزوموها قادر به زاد و ولد هستند و حتی میتوانند با یکی از گونههای والد خود نیز جفتگیری کنند. به همین دلیل، تنوع ژنتیکی آنها بسیار پیچیده و درهم است. با این حال پژوهشگران توانستهاند با تحلیلهای دقیق، تاریخ تکاملی آنها را بازسازی کنند. یک بررسی ژنتیکی در سال ۲۰۲۳ نشان داد که اهلیسازی یاکها حدود ۷۵۰۰ سال پیش در فلات تبت آغاز شد و آمیزش میان یاک و گاو بین ۲۶۷۰ تا ۲۳۶۰ سال پیش در همان منطقه رخ داده است.
به گزارش فرادید؛ ترکیب این دو حیوان ویژگیهای مثبت هر دو را در خود دارد. یاکها با بدنهای پشمالو و مقاومشان به خوبی با شرایط سخت کوهستانی—از جمله کمبود اکسیژن و تابش شدید خورشید—سازگار شدهاند، اما تولید شیرشان بسیار کم است. در مقابل، گاوهای اهلی با هدف تولید بیشتر شیر و گوشت پرورش یافتهاند.
اما وقتی این دو حیوان با هم ترکیب میشوند، فرزندی به دنیا میآید که هم توان زیستن در ارتفاعات را دارد و هم شیر بیشتری نسبت به یاک تولید میکند. بهقول یکی از پژوهشگران این مطالعه، «ترکیب ژنتیکی، امکان بالا رفتن گاوها و پایین آمدن یاکها را میدهد و در عین حال شیر بیشتری تولید میکنند.»
این نوع پیوند بین گونهای اکنون دوباره به کار گرفته شده تا با بحران جهانی تغییرات اقلیمی مقابله کند. در بخش شرقی و دورافتادهی هیمالیا، جامعهی نیمهکوچنشین بروکپا (Brokpa) در حال پرورش نسلهای جدیدی از دزومو هستند؛ ترکیبهایی مقاومتر که برای تابستانهای طولانیتر، دمای بالاتر و مراتع رو به کاهش، بهتر سازگار شدهاند.
پربیننده ترین پست همین یک ساعت اخیر