مسیر شگفت‌انگیز مهدی طارمی: از بوشهر تا فینال لیگ قهرمانان اروپا با اینتر

به گزارش فوتبال ۳۶۰، نشریه انگلیسی تایمز در مقاله‌ای مفصل به بررسی سیر پیشرفت مهدی طارمی پرداخته است. جیمز گیربرنت، نویسنده این گزارش، یکی از خبرنگاران مشهور فوتبال اروپا، نویسنده خبرنامه تایمز و برنده سابق جایزه برترین ورزشی‌نویس جوان سال است.

برای یک لحظه کوتاه، فرصتی برای انجام کاری خارق‌العاده پدیدار می‌شود. در کل دوران حرفه‌ای‌ات، چند بار شانس این را داری، چیزی ماندگار خلق کنی، چیزی که دنیا را متوقف کند و نفس‌ها را بند آورد؟ وقتی ارسال بلند و چرخشی نانو از سمت راست می‌آید، مهدی طارمی زوایا، زمان‌بندی و موانع پیش رویش را می‌سنجد و تصمیم می‌گیرد اقدام به شلیک کند؛ سپس حرکتی را آغاز می‌کند؛ ترکیبی  از نبوغ زیست‌مکانیکی و ایمان کور.

ضربه برگردان باورنکردنی او مقابل چلسی، قهرمان نهایی تورنمنت در مرحله یک‌چهارم نهایی سال ۲۰۲۱ لیگ قهرمانان، آخرین گل این مسابقات است که در جمع ۳ نامزد نهایی جایزه پوشکاش قرار گرفت. می‌توان گفت از آن زمان به بعد، هیچ‌کس گلی بهتر در سطح بالاتری از فوتبال به ثمر نرسانده .

با این حال، چیزی که در بازبینی ویدئو بیش‌تر به چشم می‌آید، تضاد واکنش‌هاست. هیچ انفجار شادی حیرت‌انگیزی وجود ندارد. سکوها خالی‌اند؛ هیچ‌کس از شدت «خدای من، دیدی چه شد؟» از خود بی‌خود نمی‌شود. طارمی حتی یک مشت گره‌کرده یا دست‌دادن به هم‌تیمی‌اش نشان نمی‌دهد. فقط با چهره‌ای بی‌حالت و با یک خستگی ملایم به سمت نیمه خودی زمین می‌دود. اینجا نوعی تواضع دیده می‌شود؛ فروتنی دیده‌نشدن. بیش‌تر 40 و چند بازیکنی که مسیرشان در فینال 2025 لیگ قهرمانان به هم می‌رسد، زندگی بدون دیده شدن را به سختی تجربه کرده‌اند. اشرف حکیمی در ۸ سالگی توسط رئال مادرید کشف شد. جان‌لوئیجی دوناروما و وارن زئیر-امری از 15 سالگی به‌عنوان استعدادهای نسل‌ساز شناخته شدند. یان بیسک پیش از 17 سالگی اولین بازی خود در بوندس‌لیگا را انجام داد.

اینکه برای رسیدن به بالاترین سطح ورزش به اعتماد به نفس نیاز است، همیشه درست بوده اما در این عصر، تقریباً غیرممکن به نظر می رسد بدون جمع‌آوری گروهی از دنبال‌کنندگان (شامل تبلیغ‌کنندگان در شبکه‌های اجتماعی، دوستان روزنامه‌نگار، مدیربرنامه‌ها، مربیان و استعدادیاب‌ها) از همان لحظه کشف اولیه به اوج برسی. اگر کسی تو را نبیند چه؟ اگر اهل یکی از معدود نقاط زمین باشی که استعدادیابان به آنجا نمی‌روند؟

طارمی در بوشهر، شهری بندری در ساحل خلیج فارس ایران به دنیا آمد. او در زمینی خاکی و خالی با درختی کهنسال در وسطش فوتبال بازی کردن را آموخت. طارمی ۳ سال پیش در گفت‌وگو با عادل فردوسی‌پور، روزنامه‌نگار فوتبال ایران، در بازدید از زادگاهش گفت آن درخت حفاظت‌شده بود و نمی‌شد قطعش کرد.پس او یاد گرفت دورش دریبل کند، با آن پاس دیواری بدهد و زیبایی را در مانع پیش روی خودش پیدا کند. فردوسی‌پور می‌پرسد: «اولین کسی که به تو گفت فوتبالیست بااستعدادی هستی، چه کسی بود؟» طارمی لب‌هایش را جمع می‌کند، کمی فکر می‌کند و می‌گوید: «خودم این را فهمیدم.»

شاید طارمی را با پیراهن شماره 99 در مسابقه برگشت حماسی نیمه‌نهایی مقابل بارسلونا دیده باشید؛ وقتی پس از ورود به‌عنوان تعویضی با بازی فیزیکی و نگه‌داری توپش درخشید. او پاس گل پیروزی‌بخش را به داویده فراتسی داد. در پایان، وقتی بازیکنان بارسلونا در تنهایی خود فرو رفتند و بازیکنان اینتر به آغوش هم پریدند و دوربین‌ها شادی پرشورشان را دنبال کردند، طارمی بی‌سروصدا در گوشه‌ای از زمین به سمت رافینیا رفت. او را که روی چمن دراز کشیده بود، بلند کرد و با ضربه‌ای آرام به شانه‌اش دلداری داد.

 طارمی فصل درخشانی نداشته. در 43 بازی تنها 3 گل زده و هیچ شانسی برای کنار زدن مارکوس تورام و لائوتارو مارتینس از ترکیب اصلی اینزاگی ندارد. احتمالاً نقش مهمی در مونیخ نخواهد داشت و شاید حتی به زمین نرود. پس چرا درباره او بنویسیم؟ چون گاهی غیرمحتمل بودن کل ماجراست. چون گاهی افتخار در خود مسیر است. مادرش به او گفت رویایش به جایی نمی‌رسد؛ «او به دنبال باد هوا می‌دود». یک روز مادرش، او را نزد خاله‌اش گذاشت و توپ فوتبال را روی قفسه‌ای قرار داد تا دست مهدی به آن نرسد. طارمی هنوز جای زخم پشت سرش را وقتی برای برداشتن توپ بالا رفت و افتاد، به همراه دارد. پدرش  فوتبالیست بود و حمایت بیش‌تری کرد و طارمی وقتی 18 سال  داشت به تیم شهرش پیوست اما در سنی که مارتینس، نیکولو بارلا و آلساندرو باستونی اولین بازی‌های ملی‌شان را انجام داده بودند، طارمی در حال گذراندن خدمت سربازی در پادگان بود.

در نهایت به پرسپولیس، یکی از بزرگ‌ترین تیم‌های ایران پیوست. کسی به او باور داشت؛ علی دایی، مهاجم سابق ایران و بهترین گلزن سابق تاریخ فوتبال ملی مردان. طارمی در ۳ فصل اولش 50 گل زد اما می‌دانست برای رسیدن به قله ورزش، باید کشورش را ترک کند. انتقال به تیم ترکیه‌ای چایکور ریزه‌اسپور ترتیب داده شد، اما در لحظه آخر، طارمی و هم‌تیمی‌اش رامین رضائیان احساس کردند این تصمیم درست نیست و از انتقال منصرف شدند. فیفا به دلیل نقض توافق، هر ۲ نفر را ۴ ماه محروم کرد. طارمی در گفت‌وگو با فردوسی‌پور برای رسانه «فوتبال ۳۶۰» یادآوری کرد وقتی خبر محرومیت آمد، او و رضائیان در آغوش هم گریه کردند.

یک فصل 20 گله در ریو آوه کافی بود تا پورتو او را جذب کند. در ۲۸ سالگی در سال 2020 اولین بار در لیگ قهرمانان مقابل منچسترسیتی بازی کرد. وقتی تابستان گذشته پس از ۴ فصل درخشان در پورتو به اینتر پیوست، مثل مردی حرف زد که به پایان سفری طولانی رسیده است: «این خوشحال‌کننده‌ترین لحظه زندگی‌ من است. برایم مسیر بسیار زیبایی بود.» احتمالاً نمی‌دانست فینال لیگ قهرمانان در انتظار اوست.

 هیچ‌گاه حلقه بعدی زنجیر مشخص نبود. او انتقال به ریو آوه را با هدف پورتو برنامه‌ریزی نکرد و وقتی به پورتو رفت، نمی‌توانست روی علاقه سری آ حساب کند. فقط خودش را به هر فرصت پیش‌آمده پرتاب کرد، کاملاً در آن لحظه زیست و به استعدادش اعتماد داشت تا راه خود را پیدا کند. او حالا به بزرگ‌ترین بازی فوتبال رسیده است.

سطح اول فوتبال باشگاهی گاهی مثل جهانی بسته و ممتاز به نظر می‌رسد. شرکت‌کنندگان از سنین پایین شناسایی و در آکادمی‌ها برای بزرگی کردن پرورش داده می‌شوند اما هنوز می‌توان از دورترین نقطه‌ به قله ورزش رسید. طارمی حتی اگر بازی نکند، صرف حضورش مثل نوعی پیروزی است.